(कविता)
— डा. नवराज सुब्बा
धुलोले ढाकेथ्यो मेरो निधार,
तेलको गन्धले बिर्साइदियो गुराँसको सुवास,
म बाल्टी लिएर फर्कंदै थिएँ–
एक बन्दुकले आकाश चिरेर सोध्यो—
“कुन देशका हौ तिमी?”
मेरो श्वासमा अझै बग्थ्यो सप्तकोसीको स्वर,
शरीरमा थियो निद्रामा हराउँदा
आमाले सुम्सुम्याएको कपालको अनुभूति,
छातीको न्यानो अझै जीवनजस्तो लाग्दथ्यो,
तर जवाफ दिन मैले सकिनँ—
मेरो देश त शान्त थियो,
तर म थिएँ युद्धको बीचमा।
यो मरुभूमिमा जून उदाउँछ,
तर झुल्किँदैन माईतीघरको छानोमा जस्तै,
रात सँगै मेरो आँसु सुक्छ—
किनभने यहाँ रोएर पनि
कसैले “छोरा” भन्दैन।
मलाई याद आउँछ त्यो चौतारी
जहाँ सिन्दुर जस्तै रातो माटोले ढाकेथ्यो पाइलाहरू,
यहाँको माटो त कालो र चिसो छ,
जसमा त मैले आफ्नै छायाँ गुमाएँ।
कसले लेखेको हो त्यो सन्धि,
जहाँ न त म देश फर्कन सक्छु,
न म युद्धमा मर्न सक्छु गर्वका साथ?
बगिरहेको छ पसिनाजस्तै समय,
टुक्रिएका सपना मेरो झोलामा छन्,
र एउटा अधूरो प्रेमपत्र पनि—
जहाँ लेखिएको छ:
बाबा, हामी तिमीलाई सम्झिरहेका छौं…
तर यहाँ कसले सुन्छ र,
यो खाडीको गर्मीले खिइएको
नेपाली मुटुको धड्कन?
धुवाँ र बालुवाबीच,
हामीले पसिना र पीडाले लेखेका छौं एक कविता —
जसलाई कसैले पढ्दैन,
तर त्यो हाम्रै रगतको अक्षरमा बगिरहेको छ
बगिरहेको छ…।