तेञ्जिङ शेर्पा खोज्दै
चुचुरो चढ्दा
यस्तो लाग्यो
यो त
भीर पो रहेछ
एउटा नमीठो पीर
जहाँ म जन्मे, बढें
र कहिले अलि माथि पुगें, हाँसे
घरिघरि लडें अनि रोएँ
तैपनि आजसम्म
भीरदेखि डराएर म कतै भागिन
माया मारेर अन्यत्र पनि लागिन
निरन्तर चढें, बढें, र
अन्ततः फलें
एउटा भीरमा
चिण्डो भएर
र अड्किएँ पीरमा
खै ! कसलाई थाहा होला ?
मेरो अवतरण या मेरो मृत्यु
अनि यो भीर या पीरमा
के फरक छ ?
अनि हाम्रो
गन्तव्य र चिण्डो
किन उस्तै उस्तै देखिन्छ ?
—
धुवैंधुँवा भरिएको कोठामा म सकिन निदाउन अँट्नै सकिन आफ्नै अपूर्णतामा पोखिएँ चाहनामा र बग्दै गएँ यसरी जीवनभर भेलजस्तै ठोक्किइरहें ढुङ्गामा र पटक पटक बाँचेको अनभुव गरें
आजकल म ऐनामा आफुलाई ठ्याक्कै लाटोकोसेरो देख्छु
यहाँ सधैं उही जूनको फेदमा अँध्यारो चिसो रात बिछ्याएर बस्ने हामी किरण खै किन हीरा जस्तो चम्केनौं बत्तीको फेदमा अँध्यारो दुर्भाग्य पोखिएका यत्रतत्र छरिएका हामी छाया कोही दियोझैं किन सल्केनौं !
– नवराज सुब्बा आजकल घरको धुरीमै बसेको छ हुचिल
मैले यति कुरुप आकाश आजसम्म देखेकै थिएन । आज म माथिको आकाशमा घाम छैन जून छैन, तारा छैन आकाशमा हावा छैन आज वर्षा गराउने एक टुक्रा बादल छैन उडिरहेका छैनन् आज आकाशमा चरा परेवा, ढुकुर, जुरेली, भँगेरा, मौरी पुतली या कुनै सुगन्ध छैनन् आकाशमा त आज बारुदको मुस्लो उडिरहेको छ बेला बेला मेघले झैं छातीमैं…
(कविता)— डा. नवराज सुब्बा धुलोले ढाकेथ्यो मेरो निधार,तेलको गन्धले बिर्साइदियो गुराँसको सुवास,म बाल्टी लिएर फर्कंदै थिएँ–एक बन्दुकले आकाश चिरेर सोध्यो—“कुन देशका हौ तिमी?” मेरो श्वासमा अझै बग्थ्यो सप्तकोसीको स्वर,शरीरमा थियो निद्रामा हराउँदाआमाले सुम्सुम्याएको कपालको अनुभूति,छातीको न्यानो अझै जीवनजस्तो लाग्दथ्यो,तर जवाफ दिन मैले सकिनँ— मेरो देश त शान्त थियो,तर म थिएँ युद्धको बीचमा। यो मरुभूमिमा जून…
