तेञ्जिङ शेर्पा खोज्दै
चुचुरो चढ्दा
यस्तो लाग्यो
यो त
भीर पो रहेछ
एउटा नमीठो पीर
जहाँ म जन्मे, बढें
र कहिले अलि माथि पुगें, हाँसे
घरिघरि लडें अनि रोएँ
तैपनि आजसम्म
भीरदेखि डराएर म कतै भागिन
माया मारेर अन्यत्र पनि लागिन
निरन्तर चढें, बढें, र
अन्ततः फलें
एउटा भीरमा
चिण्डो भएर
र अड्किएँ पीरमा
खै ! कसलाई थाहा होला ?
मेरो अवतरण या मेरो मृत्यु
अनि यो भीर या पीरमा
के फरक छ ?
अनि हाम्रो
गन्तव्य र चिण्डो
किन उस्तै उस्तै देखिन्छ ?
—
केवल रमिता हेर्छन् तर रातो अचानामा बगेको महाभारत पढ्ने आँखा अझै उघ्रेनन् द्रौपदीको चीरहरणभन्दा कहालीलाग्दो जीवनहरण दिउँसै भइरहेछ नारीलाई बोक्सी आरोपित गरेर लछारपछार गर्दै दुनियाँ जननीको गला निमोठ्दै छ मानवशून्य बन्दै मान्छे दिसापिसाब मुखमा बलात् कोच्दैछ घाँटी थिचेर चीत्कार दबाइँदैछ यसरी एउटी अबलाको जीवनयात्रा निषेध भएको छ ।
डा. नवराज सुब्बा बादल हाम्रो गीत सुन्दैन एकोहोरो एक्लै गडगडाउँछ खलबल गर्दै हामीमाथि सल्बलाउँछ आतङककारी बादल वर्षेनी परेड खेल्छ हाम्रो तन मनमा बेसुर गड्याङ्गुडुङ तालमा कड्किन्छ मनसुन चट्याङ पार्छ ताण्डव नृत्य नाच्दै गहिरो हाम्रो मायालाई एक्कै छिन भए पनि चुडाइदिन्छ यो मौसमले यहाँ कस्तो झरी पर्छ ? न पेट भर्ने खेत रोपियो न मन भर्ने…
यो दुनियाँमा दुःख दिनेबाहेक अरू थोक नै के छ र भोक भन या गरीबी बन्द भन या हडताल सत्ता भन या प्रतिपक्ष सबैसबै दुःखै दिने चीज मात्र त हुन् नि मेरा निम्ति मलाई खुसी बाँड्ने सेतो हिमाल छ जो मलाई उभिन सिकाउँछ कहिल्यै नरिसाई सधैं हाँस्न सिकाउँछ मलाई
दुनियाँ ! पराजित नठान मलाई पोष्टमोर्टम् गर र हेर आफू जीवनबोध गर नठान साथ दिने हात घटे आफू गन्तव्यबोध गर आखिर जिउने सवालमा मान्छे अभिनयसिवाय बाँचेको को छ र !
हिजो यो देशमा राजा थिए
