आत्मसन्तुष्टीको अनुभूति

जीवनकालमा आफ्नै रचनाले अरु कसैको मन जितेको देख्नु वा सुन्नु पाउनु अथवा अनुभूत गर्न पाउनु भन्दा सुन्दर उपलब्धि अरु केही छैन ।

आजकल हङकङमा राष्ट्रिय गीत गायक सुमित खड्का ‘हामी पहिले नेपाली’ गीति एल्बम हङकङमा बसोबास गर्ने नेपाली माझ सार्वजनिक गर्दै हुनुहुन्छ । हङकङ नपाली महासंघको संयोजनमा उक्त एल्बम हङकङमा पनि सार्वजनिक गरिने र हङकङ नेपाली महासंघको अफिसियल गीत पनि लोकार्पण गर्ने कार्यक्रमहरु तय गरिएका छन् । संगीतकार शक्ति बल्लभ, गायक सुमित खड्का र गीतकार म आज यस घडिमा हामी एकअर्कालाई धन्य ठान्दछौं । गायक खड्काका अनुसार उक्त गीतहरु हङकङका श्रोताहरुले पनि मन पराइएको प्रतिक्रिया मलाई बारम्बार अवगत गराउँदै हुनुहुन्छ र भरखरै पनि च्याटिङबाट अपडेट गराउनु भयो । धन्यवाद ।

यसैगरि ‘नेपाली नेपाली हामी नेपाली मधेशी होस् वा जनजाति हामी नेपाली’ बोलको गीत यता विराटनगर क्षेत्रमा तथा नेपालका विभिन्न रंगमञ्चमा अर्का प्रतिभाशाली युवा कलाकार साजन राइले घन्काइरहनु भएको छ । हिजै मात्र एकजना साहित्यकार तथा पत्रकार युवाराज पौडेलजी मलाई भन्दै हुनुहुन्थ्यो– “तपाईले यो गीतमा प्रयुक्त गरेको ‘मेचीमा घाम झल्कँदा कालीको शीत पग्लियोस’् भन्ने विम्ब बजोड लाग्यो…. ” भनेर भन्दै हुनुहुन्थ्यो । यसैगरि यही गीतको रिङटोन बजारमा अरुहरुका मोवाइलमा बेलाबेला सुन्छु भनेर मेरो छोरा कौशलले पनि मलाई सुनाइ रहन्छन् । केही दिन अघि म बाटो हिड्दा हिड्दै गीत सुनें “विवशताले बाँधिएको मान्छेको जीवन पिंजडा भित्र छट्पटिरहने मैनाझैं यो मन” । पंचायतकालमा विद्यार्थी जीवनमा मैले रचना गरेको उक्त गीत २०३८ सालतिर रेडियो नेपालको स्टूडियोमा मेरा मित्र सूर्य थुलुङजीको स्वरमा रेकर्ड भएको उक्त पुरानो गीत पनि अभैm कसैलाई मन पर्दो रहेछ भनेर मनमनै हाँसें र खुशी मानें ।

यसरी एउटा गीतकार तथा सर्जकको हैशियतले यहाँभन्दा सन्तुष्टि लिने ठाउँ अरु कहाँ छ र ! मैले यो भन्दा बढी आशा राखेको पनि छैन । यसैले यो नै मेरो सबैभन्दा ठूलो सन्तुष्टी हो पुरस्कार हो जो मैले पाएँ वा पाइरहेछु वा पाएको अनुभूत गरिरहेछु ।

Similar Posts

  • फेसबुकबाट पुस्तक लोकार्पण

    श्रावण १३, २०६९ शनिबार, विराटनगर नेपाल । नेपाली वाङमयका एक स्रष्टाका विविध आयाममा गरिएको नवीनतम् अनुसन्धानात्मक कृति हालै प्रकाशित गरिएको छ । त्रिभुवन विश्व विद्यालय मेची बहुमुखी क्याम्पस भद्रपुरमा स्नातकोत्तर तह नेपाली विषयमा अध्ययनरत चूडामणि बराइलीद्वारा लिखित तथा सम्पादित “व्यक्तित्वका विविध आयामहरूमा नवराज सुब्बा” नामक पुस्तक आज फेसबुक, ट्वीटर र वेभसाइटबाट एकसाथ विमोचित गरियो ।…

  • गुरुकुलमा साहित्यिक भेटघाट

    विराटनगर, १५ कार्तिक २०६७ । आरोहण गुरुकुल र पूर्वाञ्चल साहित्य प्रतिष्ठान विराटनगरले साहित्यिक भेटघाट र कवितावाचन कार्यक्रम सोमबार आयोजना गरेको छ । गुरुकुलमा आयोजित कार्यक्रममा साहित्यिक पत्रकार तथा साहित्यकार रोचक घिमिरे, साहित्यकार रमा शर्माको समुपस्थितिमा सो भेटघाट कार्यक्रममा कविहरु नवराज सुब्बा, सुमन पोखरेल, रमाप्रसाद रिजाल, गण्डकीपुत्र, ज्याति जंगल, भूषण ढुंगेल, गोकुल अधिकारी, राधिका गुरागाइ, सविता…

  • जदौ ! मगर्नी मैया (नवराज सुब्बा)

    कृतित्व तथा व्यक्तित्वउपर समीक्षा र समालोचना समय समयमा पत्रपत्रिकामा प्रकाशित हुने गर्छन । पाएसम्म आफूसंग सम्बन्धित ती पत्रपत्रिकाहरू संग्रहित गरेर राख्ने गरेको छु । ‘मनको मझेरी’ निबन्धसङ्ग्रहउपर विराटनगरका समालोचक तथा साहित्यकार हरि प्रसाद बरालज्यूले एउटा समीक्षा गर्नुभएको थियो । केही वर्षअघि म बिदामा झापाबाट विराटनगर फर्कदा उहाँले नै मलाई त्यो पत्रिका उपहारस्वरुप दिनुभएको पनि थियो…

  • पोखरेलजी नाम जस्तै मधु

    भेट्यो कि हाँस-हाँस उठ्छ गजलकार मधु पोखरेललाई देख्दा । पल्लव साहित्य प्रतिष्ठान चितवनको निम्त्यालु भएर विराटनगरका हामी झण्डै आधादर्जन स्रष्टाहरू गइयो र भेला भइयो नारायणघाट स्थित बृद्धाश्रम सभाकक्षमा । प्रतिष्ठानको वार्षिक समारोह अन्तर्गत सम्मान आदि कार्यक्रम सकिएपछि कविगोष्ठीको आयोजना गरिएको थियो । गजलकार मधु पोखरेलले गजलवाचन गर्न माइकसामु उभिएर बोल्न थालेको केही बेरमै हतारहतार भुइँमा खसेको केही चिज टिप्नुभो । मैले सोचें, वहाँको हातको कुनै वस्तु जस्तै कलम वा कलमको विर्को आदि खसेकोले टिप्नुभएको होला । तर होटलमा फर्के पछि मेरी पत्नी चन्चलाले जब सो घटनाबारे बताइन् तब मात्र थाहा पाएँ कि त्यसबेला वहाँको दाँत नै पो खसेको रहेछ । पहिले त चन्चलाले पनि मुखबाट सुपारी खसेछ भन्ठानिछन् । तर भुइँबाट हतारहतार टिपेर मधुजीले पैण्टको गोजीमा हालेपछि मात्र दाँत रहेछ भनेर उनले चाल पाइछन् ।

  • म हुस्सु !

    साँच्चै नढाँकिन भन्ने हो भने म हुस्सु छु । नपत्याय आज मैले गरेको चर्तिकलाले यो पुष्टि गर्दैन र ! मलाई दिनको २ बजेर ५० मिनेटमा कान्तिपुर एफ. एम. मा बोलाएको थियो । म चाहिँ १ बजेर ५० मा नै पो पुगें । त्यहाँ पुगेर यसो हेर्छु मलाइ बोलाउने मान्छेको चालामाला क्यै छैन ।

Leave a Reply