A Corona-melted Heart
(A Poem)
 
– Nawa Raj Subba
 
I am looking around
The sun is bright
Cloud dances
Grown on Earth,
The flowers in the herb garden shine
Birds as that fly in the sky
It really does a storm.
The rains came and the landslides went
But without notification, this time
The anarchy in Corona
There is now an ocean
In lifetime
Swells in your face
Enormous waves of panic
To corpses in the water
Last vision waiting
Standing at the eye-corner
I’m breathless and I’m going down
Mobile phone heartbreaking
In Facebook pictures of relatives
To post tributes
I am sad in my heart.

Yeah, people’s thoughts nowadays
Sown by Corona in disbelief
In the superstition which Corona produced
It is drenched and melted like soil
I wish I’d survived this time
I wish I could then have gone
Yet life for people
Ignore the sun and rain and
They scattered along the road
Empty stomachs to suffer fall
Played out in huts and rural villages
This time.
 
I’m next to the fenetre
I am now crying out
I’m going to hurl alone
Do not get out of the house
I feel paralyzed
But that’s it.
 
This is what the mind had to suggest
You are dear to me!
Ever with you
When is the Government going to send the aircraft?
That I am moving back home
In, I count the days
Even after death
Let’s put in our own country
Let’s look at relatives’ faces
Two tears left,
Let it sink on the born soil
And I’m having tears
Feel the sun!

 

(कविता)
कोरोनाले गलेको मन
– नवराज सुब्बा

हेर्छु चारैतिर
घाम लागेकै छ,
वादल नाचेकै छ
धरतीमा अन्नबाली,
फूलबारीमा फूल फुलेकै छन्
सदा झैं चराहरु आकासमा उडेकै छन्
पानी परेकै छ
बाढी आएकै छ, पहिरो गएकै छ
तर बिना खबर यसपालि आएको
कोरोनाको कहर
आजकल समुन्द्र भएको छ
मानिसको जीवनमा
छाती छातीमा उर्लेको छन्
सन्त्रासका अनगिन्ति छालहरु
लहरमा उनिएका लासहरुलाई
अन्तिम दर्शनको प्रतिक्षामा
आँखाका डिलमा उभेर
सुसाउँछु निस्वास बनेर
यसरी घोसे मुन्टो लाउँदै
फेसबुकमा आफन्तका फोटामा
श्रद्धाञ्जली पोष्ट गर्ने
दुःखी मन बनेको छु

हो मान्छेको मन आजकल
कोरोनाले छरेको अविश्वासमा
कोरोनाले उब्जाएको अन्धविश्वासमा
लपक्कै भिजेर माटो झैं गलेको छ
यसपालि त बाँच्न पाए हुन्थ्यो भन्ने कत्ति होलान्
यसैबेला जान पाए हुन्थ्यो भन्ने पनि होलान्
तर मान्छेको जीजीविषा
झरी नभनी घाम नभनी
सडकमा छट्पटाउँछन् यताउता
लकडाउनको डण्डा सहँदै खाली पेटहरु
छट्पटिन्छन् झुपडी देहात वस्तीमा

यतिबेला म झ्यालबाट
केवल चियाउने भएको छु
एक्लै टोलाउने भएको छु
ढोकाबाहिर निस्कन नसक्ने गरी
पक्षाघातले थलिएको छु
तर
यो मन भने
तिमीसंगै छ प्रिय !
सधैं सधैं तिमीसंगै छ
सरकारले कहिले जहाज पठाउला र
स्वदेश आउँला भनेर
म दिन गन्दै बसेको छु परदेशमा
मर्नै परे पनि
आफ्नै देश टेक्न पाउँ
आफन्तका अनुहार देख्न पाउँ
बचेको दुई थोपा आँसु
जन्मेको माटोमा खसाउन पाउँ
अनि मलाई झर्ने आँशुको
न्यानोपन महसूस गर्न पाउँ !

Marijuana brings no prosperity for the country
कोरोनाविरुद्ध नयाँ सामान्य !