डष्टबिन
झुत्रे झोला नभए यी मनका कुरा म कहाँ राख्थे हुँला
थोत्रे बाकस नभए यत्तिका बात कता थन्क्याउँथे हुँला
कहाँ सकिंदा रहेछन् भावना मात्र पोखिएर कवितामा
सोच्दछु डष्टबिन नभए यतिधेरै कुरा कहाँ फाल्थें हुँला ।
—
जेठ ३२ गते २०६९ विराटनगर नेपाल ।
झुत्रे झोला नभए यी मनका कुरा म कहाँ राख्थे हुँला
थोत्रे बाकस नभए यत्तिका बात कता थन्क्याउँथे हुँला
कहाँ सकिंदा रहेछन् भावना मात्र पोखिएर कवितामा
सोच्दछु डष्टबिन नभए यतिधेरै कुरा कहाँ फाल्थें हुँला ।
—
जेठ ३२ गते २०६९ विराटनगर नेपाल ।
म त तिमीलाई दिन्न बधाई अब अलिकति छ खुशी बाँड्दिन सब किनकि जसलाई दिएँ शुभकामना ती सबै ढले शिखर नपुग्दै सब । भाद्र १२, २०६८
कुनैबेला तिमी मेरो निम्ति मरिमरि हाँस्ने गर्दथ्यौ टिपेर फूलहरु मेरै निम्ति माला गास्ने गर्दथ्यौ यो के भो ! आज कसरी आपसमा हामी वैरी भयौं ? जबकि हामी चण्डी; मारुनी, रोदी, देउडा; मिलेरै नाच्ने गर्दथ्यौं ।
भूकम्पले कविता झण्डै फुर्यो जाने साइत आज झण्डै जुर्यो एक्कासी आत्तिदै निस्किए सब आफ्नो त भाले सातो नै पो उड्यो ।
टुट्न टुट्न खोज्छ टुट्दैन फुट्न फुट्न खोज्छ फुट्दैन नाटक भन्थे हो कि क्या हो ! जुट्न जुट्न खोज्छ जुट्दैन ।
यो झरी र त्यो प्रेम उस्तै उस्तै रहेछ त्यो बैंश र यो मौसम जस्तै रहेछ आँखा चिम्लेर पोखिन्छ जब आकास मन भत्केपछि मान्छे पागलै हुने रहेछ ।
करेसाबारीमा नअटेको डिलबाट पनि धकेलिएको भीरमा फुल्ने फूल जस्तै यहाँ कसैको जिन्दगी हरदम आफैसित रम्नु रहेछ आखिर जिन्दगी गमला वा फूलबारी हैन स्वतन्त्र जिन्दगी ।