प्रेमील तीन मुक्तक

नवराज सुब्बा
— एक —
अब एक्लै यसरी आफैसित रुँदिन
नहेर एकोहोरो अब म तिम्रो हुँदिन
बिन्ति आँखा नजुधाऊ प्रिय मसित
यी हातले अब तिम्रो तस्बीर छुँदिन ।
— दुई —
तस्वीरमा झैं म सधैं राम्रो भएको भए
कवितामा झैं यौवन नओइलाएको भए
प्रेम पनि अमर कहाँ हुन्थ्यो होला प्रिय !
तिमीलाई साँच्चै आफ्नै बनाएको भए ।
— तीन —
नदिमा नबगेको अलिकति पानी छ
जतासुकै हत्तपत्त नमिसिने बानी छ
त्यति नपोखिएको सायद चुहिएको
कुनै बेला गर्नलार्ई मसित कुराकानी छ ।

Similar Posts

  • डष्टबिन

    झुत्रे झोला नभए यी मनका कुरा म कहाँ राख्थे हुँला थोत्रे बाकस नभए यत्तिका बात कता थन्क्याउँथे हुँला कहाँ सकिंदा रहेछन् भावना मात्र पोखिएर कवितामा सोच्दछु डष्टबिन नभए यतिधेरै कुरा कहाँ फाल्थें हुँला । — जेठ ३२ गते २०६९ विराटनगर नेपाल ।

  • तिमी देख्दा

    दिँदैनन् साथ कोही तर पनि म एक्लै नाच्दछु मेरा यहाँ कोही छैनन् ता पनि म बाँच्दछु जिउँने क्रममा यति बिघ्न च्यापमा परियो कि जो कोही देख्दा पनि म मुसुक्क हाँस्दछु । — (यो फोटोले प्रभावित भएर लेखेको सिर्जना हो । जेठ २३, २०६९ विराटनगर)  

  • सपनाको भकुण्डो

    हुट्टिट्याउँले आकास थामेन किन भो उभिण्डो न त बाख्राको मुखमा अट्छ कहिल्यै कुभिण्डो आफूलाई नधोच्ने जुँघाले अरुलाई नै घोच्दछ यसरी सकिंदैन गोल गर्न यो सपनाको भकुण्डो । जेठ १५, २०६९ विराटनगर नेपाल ।

  • जिन्दगी

    करेसाबारीमा नअटेको डिलबाट पनि धकेलिएको भीरमा फुल्ने फूल जस्तै यहाँ कसैको जिन्दगी हरदम आफैसित रम्नु रहेछ आखिर जिन्दगी गमला वा फूलबारी हैन स्वतन्त्र जिन्दगी ।

Leave a Reply