मैवाखोलाले बगाएको दासीको प्रेमकथा

डा. नवराज सुब्बा

परिचयः यो सत्य घटनामा आधारित एक कथा हो । यसलाई नेपालको सामाजिक इतिहास भने पनि हुन्छ । नेपालको सुदूर पूर्वी हिमाली जिल्ला ताप्लेजुङको चाँगे मैवादोभानमा करिव एक शय वर्षअघि यो घटना भएको थियो । तम्बरखोला र मैवाखोलाको दोभान याङमानेमा बसोवास गर्ने एक नेवार परिवारमा घटेको घटना हो यो ।

संस्मरणात्मक लेखको रुपमा घटनालाई प्रस्तुत गर्दैछु । परिघटनाको विश्वसनीयता र आधिकारिकता कायम रहोस् भनी यसका पात्रहरुको परिचय, सन्दर्भ, परिवेश जानकारी दिएको छु। यो लेख सामाजिक अध्ययनार्थ कुनै शिर्षकबाट साभार गरिएको रचना होइन । यद्यपि सामाजिक अध्ययनका विद्यार्थी, अनुसन्धातालाई सघाउने विषयवस्तु हो ।

पृष्ठभूमिः कुनै साहित्यकारका लागि यो घटनाक्रम एउटा प्रेमकथा बनाउन सकिने राम्रो प्लट नै हो । यसमा काल्पनिकता मिसाएर, बिम्व थपेर, अलङ्कारले एक सुन्दर प्रेमकथा बनाउन सकिन्छ । तर मभित्रको अनुसन्धान चेतनाले मलाई त्यसो गर्न दिएन । स्थानीय भूगोल, प्रकृतिक अवस्था, समुदायको अस्तित्व जीवन्त बनाइराख्न घटनाक्रमलाई जस्ताको तस्तै राख्न उचित सम्झें । हुन त यसमा मैले मुख्य पात्रको बिम्व कल्पना गार्दागर्दै केही मात्रामा भावना मिसिन गएको छ । यसमा सचेत हुँदाहुँदै पनि मैले घटनालाई प्रभावकारी बनाउन पाठकलाई साहित्यिक स्वाद पस्केको छु ।

कथाका मुख्य पात्रसित यो लेखकको भेट भएको होइन अर्थात् आफैले देखेको पनि होइन । उनको परिवारसित सम्बन्धित व्यक्तिसित मात्र यो कलमको साक्षात्कार भएको हो । पारिवारिक सन्दर्भमा कुरा चल्दा घटना चाल पाएको हो । यो कुरा मनका कुनामा गाँठो परेर बसेको रहेछ । त्यो घटनासंग जोडिएका परिवार जीवितै छन् । घटना घटेको स्थल पनि उस्तै छ तर कथा हराएको छ ।

A tribute to a Limbu Woman

Nawa Raj Subba

Many people have got respect inside the life and even after death. The children who are born pay their father’s homage. But an ordinary Limbuni woman, and even a mother who today has no children in this material world, at least as far as I can recall, seems to have no human being. That is why, by going forward as a human being, I try to pay homage to her – by writing a memory.

JADAU Dahal YagyaNidhi!

  • Nawa Raj Subba

There is hardly a person in the world of life who does not see the cloud of desperation. I still see black clouds in the sky occasionally. In the clouds that cover the horizon, I still see the silver circle on the horizon. I get the power to live by looking at it. General people, poets, artists whose works have always given me strength and inspiration in life. There are among those who shine like a silver lining on the horizon of my mind. My chest swells while listening to his thoughts, reading his compositions. My head is filled with tears gazing at his photographs. Dahal Yagnanidhi is an author who has made a place for himself in my heart.

Radio Nepal had some powerful and successful programs in the thirties. The first one ‘Event and Thinking’ (ghatana ra bichar) and the other ‘Literature Program.’ Dahal Yagnanidhi was running a program on the literature on Radio Nepal at that time. The audience was captivated by his presentation. We all talked of his new rhetorical style. There were a couple of explanations that made this happen. The first clarification of engagement was his Jadao Address. His sharp eloquence was the second reason. His strong voice and courage made radio listeners enthusiastic. I was a regular listener with an interest in these series. One day, I submitted a poem to the Radio Nepal literature program in 2038 VS. He recited my poem without a title and a name on Radio Nepal in a series. I was surprised at the point. Without writing it, I hastily sent in the title of the poem. I have recently published that poem with the topic “Offer to You” in my first anthology of poetry, “Life in My Dictionary.” Whatever I recall, today I enjoyed it. The poem was just like that.

भाषाशास्त्री प्रा. बालकृष्ण पोखरेलको मानवशास्त्रीय दृष्टिकोण

डा. नवराज सुब्बा ।

पृष्ठभूमि
नेपाली बाङ्मयमा भाषा अध्येताका लहरमा छुटाउनै नमिल्ने नाम हो भाषाशास्त्री बालकृण्ण पोखरेल । एकथरी भाषाविद् नेपाली भाषालाई पहाडी हिन्दी मानेर भारोपेली परिवारभित्रको एक भाषाको रुपमा चिन्दछन् । अर्काथरी भाषाविद् नेपाली भाषालाई संस्कृत र हिन्दीको एक भाषिकाको रुपमा समेत देख्दछन् । वि.स. २०१३ सालमा संखुवासभाबाट ‘नौलो पाइलो’ पत्रिकाबाट बालकृष्ण पोखरेल, बल्लभमणि दाहाल, कोशराज रेग्मी, तारानाथ शर्मा र चुडामणि रेग्मीले संयुक्त रुपमा नेपाली झर्रोवादी भाषिक अभियान आरम्भ गर्नुभयो (न्यौपाने, २०७५)। वि.स. २०६३ सालमा आन्दोलनको स्वर्णजयन्ति विशेषाङ्क प्रकाशित भइसकेको छ । उहाँहरुले नेपाली भाषालाई संस्कृतबाट प्रभावित तर भिन्न प्रजातीय मौलिक खस भाषालाई नेपालको राष्ट्रभाषा दावी गर्नुभएको छ । नेपाली भाषामा नेपाली माटोको सुवास आउने झर्रा लवज मिलाएर नेपाली भाषामा मौलिकता थप्ने काममा भाषाशास्त्री पोखरेलको समेत बलियो हात छ ।

Phalgunanda the Great Master

महागुरु फाल्गुनन्दको जीवन दर्शनको विवेचना

– डा. नवराज सुब्बा

 

The Great Master

Phalgunanda Lingden

कुनै जातिको धर्म उसको संस्कृतिको रुपमा प्रकट हुन्छ (Mulder, 1985) । धार्मिक आस्था जीवन र जगतको ज्ञान, धारणा एवम् संस्कृति बनेर दरसन्तानमा सर्ने गर्दछ (Geertz, 1985) । यसकारण धर्म र संस्कृति एकअर्कामा सम्बन्धित छन् ।

माथिको भनाइबाट के कुरा थाहा हुन्छ भने कुनै पनि धर्म वा संस्कृतिमा आबद्ध मानिसलाई आफूले परिवार वा समुदायबाट हासिल गरेको संस्कृति वा धर्मले पार्ने प्रभावले गर्दा आफूले जानेका वा जान्न खोजेका बाहेक अन्य सत्यतथ्य सुन्ने, खोज्ने केलाउने क्षमतालाई भुत्ते बनाइ दिन्छ । गहन चिन्तन, तर्कवितर्क, शास्त्रार्थ गर्न नसक्दा प्रतिक्रियास्वरुप तनाव, घृणा, आवेश, आक्रमण जस्ता मानवीय स्वभावले समाजमा स्थान पाउँछन् ।

यदाकदा सुनिन्छ, किरात लिम्बू समुदायलाई विषयवस्तुको गहिरो अध्ययन गरेर कुरो बुझाउन कठीन र चुनौतिपूर्ण छ । उदाहरणको लागि फाल्गुनन्दले बलिप्रथा र मदमदिरा निषेध गर्ने, हिंसा नगर्ने जस्ता सादगी जीवनशैलीद्वारा असल चरित्र निर्माणार्थ अर्ती उपदेश दिनु भयो । एक समतामूलक र शान्तिपूर्ण आदर्श समाजको परिकल्पना गर्नुभयो । जुन उपदेश सुन्दा वा पढ्दा अत्यन्त सुन्दर र आकर्षक छन् । यसलाई ठाडै विरोध गर्नु वैज्ञानिक र विवेकसम्मत ठहर्दैन ।

लिम्बूको जातीय जीवनशैलीले महागुरुको उपदेशलाई ब्यवहारमा उतार्न दिदैन । सिकारी युगदेखि साम्बा, फेदाङ्माद्वारा देवतालाई बलि चढाएर पूजाकर्म गर्ने र मांस भक्षण गर्ने बाटो महागुरुको उपदेशले बन्द हुन्छ । झन्झटिलो महङ्गो पूजा कर्म गरेर त्यसको भरपाइ स्वरुप बलि चढाएको पशुपंक्षीको मासुको भुजा गर्ने परिवारजनको स्वाद र स्वार्थ पनि यसले पूरा हुन दिंदैन । साँच्चै महागुरुले भने जस्तो पूजाकर्म गरेमा पूजा संस्कार नीरस, र अनाकर्षक हुँदै क्रमशः लोप हुने संभावना रहन्छ । त्यसैले गरी खाउ भन्ने मान्यता बमोजिम बलिको मासुको साथमा देवताको प्रसाद स्वरुप माद¬कपदार्थ प्रसादको रुपमा ग्रहण गर्ने संस्कृति हटाउन परमात्मा भन्दा पनि आफ्नै स्वादे र स्वार्थी आत्माले नदिएको हो भन्न संकोच मान्नु पर्दैन ।  

आजको किरात लिम्बू समाज एकनासको छैन । हिजो पनि कोही शुभाङ्गी चलाउँथे तर बहुसंख्यक गरिब थिए । आज कोही लाहुर गएर पैसा र सुन ल्याउँछन् तर गाउँघरमा अधिकतर निम्न आयका छन् । किरात लिम्बू समुदायमा हुने खानेले सामाजिक संस्कार जस्तै विवाह, मृत्युसंस्कार जस्ता कार्य गर्दा ज्यादै खर्चिलो र भड्किलो शैलीमा गर्ने गर्दछन् । समाज पनि स्वार्थी छ । फलानाले त्यसरी भोज ख्यायो तैंले नख्वाए तेरोमा आउँदिन भन्ने समाज छ । उसले जस्तो नगरे नहुने भएपछि भएको खेतबारी साहुकोमा बन्धकी राखेर संस्कार कार्य सम्पन्न गर्दा धेरै किरात लिम्बू सुकुम्बासी भएका छन् । कोही आसाम, सिक्किम, भुटान पसे कोही मदेश झरे । केही नलाग्ने किरात लिम्बू अन्य धनि लिम्बूको घरमा वा खस आर्यको अरौटे, भरौटे, हलि बन्न बाध्य भएका छन् । यही संस्कार र शैलीलाई तोड्न महागुरुले उपदेश त दिनु भयो तर स्वार्थी समाज धनीको पक्षमा छ । जतिसुकै राम्रा अर्ती दिए पनि समाज त्यसलाई कुनै आरोप लगाउँछ र त्यसको बोट मास्न खोज्छ । किरात लिम्बू समुदायमा आज त्यही भइरहेको छ ।

Birkhe’s Wish @ Dashain

बिर्खेको दशैं कामना !– नवराज सुब्बा यो दुनियाँमादुःख दिने बाहेकअरू थोक नै के छ रभोक…